Sulisławice

Wieś posiada bardzo starą metrykę, a jej nazwa na przestrzeni wieków ulegała zmianie: w zlatynizownej formie Sulizelauici, Sulislaviczi, Weyschaw, Wentstzaw, Wenschaw, Wischawe, i tak do 1945 r., potem Sulisławice.

Obecna nazwa wsi pochodzi od staropolskiego imienia Sulisław, które składa się z dwóch członów: Suli – („lepszy, możniejszy”) i – sław („sława”). Może oznaczać „ten, który cieszy się lepszą sławą od innych”. Natomiast późniejsza nazwa wywodzi się od drzewa – wiśni.

Sulisławice to bardzo stara wieś rycerska, której właściciel Sulisław, wielkorządca na dworze biskupim, podarował ją biskupstwu wrocławskiemu. Henryk Brodaty fundując żeńskie opactwo w Trzebnicy, nabył część Sulisławic na drodze zamiany od biskupa wrocławskiego i nadał ją klasztorowi. Mówi o tym akt z 1218 i 1235 r. Prawdopodobnie nie doszło do tej zamiany, ponieważ w 1245 r. Sulisławice pojawiają się jako własność diecezji wrocławskiej. W 1355 r. zostają potwierdzone granice pomiędzy dobrami klasztoru cysterek, a posiadłościami biskupstwa wrocławskiego. Sulisławice znalazły się w dobrach biskupich. W 1410 r. biskup posiada tu swój folwark. W 1416 r. otrzymuje przywilej niższego i wyższego sądu nad całą wioską. W 1608 r. sprzedaje ją Ester von Luck. W drugiej połowie XVII w. wieś wraca do biskupstwa. Odtąd, aż do sekularyzacji w 1810 r., stanowi ona dobra stołowe biskupa. Potem przechodzi na rzecz skarbu państwa pruskiego. Były majątek biskupstwa wrocławskiego, liczący 156 ha ziemi, nie znajduje nabywcy i jest dzierżawiony.

Sulisławicee – wówczas Wischawe – były małą osadą folwarczną z folwarkiem w części północnej. Wieś liczyła 8 zagród, w których mieszkało w 1830 r. 81 osób, a w 1926 r. już tylko 27. Zabudowa majdanu folwarcznego od połowy XVIII nie uległa zmianie. Zmiany dokonano dopiero po 1945 r.