Biedaszków Wielki

Badania archeologiczne potwierdziły istnienie na terenie wsi osadnictwa z okresu kultury łużyckiej, kultury przeworskiej i wczesnego średniowiecza.

Wieś pierwotnie określana jako Biadasskowo, po raz pierwszy wzmiankowana była w 1666 r., następnie Bitauske w1787 r., potem nosiła miano Biadauschke, dalej Biadauschke Gross. Natomiast w latach 1938-1945 – Heidegrund, a po 1945 r. – Biedaszków Wielki.

Nazwa wsi wywodzi się od określenia Biedaszkowo, Biedaszek, Biedaszke, które oznacza biedną, ubogą wieś. Wioska wykształciła się z osady leśnej na terenie dóbr, które od średniowiecza do 1810 r. były własnością opactwa cysterskiego w Trzebnicy. Przed sekularyzacją dóbr klasztornych wieś liczyła 28 dużych i małych gospodarstw oraz 259 mieszkańców. We wsi był młyn, karczma i szkoła. Większość mieszkańców od czasów reformacji stanowili protestanci, którzy należeli do gminy ewangelickiej w Kuźniczysku, natomiast katolicka mniejszość przypisana była do parafii w Koczurkach.

We wsi w 1820 r., po kasacie klasztoru, było 25 gospodarstw zagrodniczych, 54 domów, w których żyło 370 mieszkańców. Do 1904 r. nauczycielem szkoły ewangelickiej był Karl Koschinsky.

W1909 r. ukończono budowę drogi z Koczurek do Biedaszkowa Wielkiego i Brzezia. 30 lat później wieś liczyła 310 mieszkańców, którzy żyli w 65 zagrodach i gospodarowali na areale 675 ha. Wioska była zelektryfikowana, posiadała połączenie telefoniczne z Kuźniczyskiem. Do transportu osobowego i towarowego do pobliskich miejscowości używano wozów konnych i samochodów. Sołtysem był Rainhold Reinsch, a społeczność wiejską reprezentowało czterech radnych. Centrum wsi stanowiło skrzyżowanie drogi wiejskiej z drogą łączącą wieś z Trzebnicą. Przeważały jednokondygnacyjne, murowane budynki mieszkalne kryte ceramicznym dwuspadowym dachem. Do Biadaszkowa Wielkiego należały również przysiółki – Janiszów i Trzy Chałupy. Obecnie wchodzą w skład sołectwa tej wsi.