Rzepotowice

Jest to niewielka wieś malowniczo położona w dolinie „Pasterskiego Potoku”. Ślady osadnictwa sięgają okresu kultury łużyckiej i przeworskiej. Występują też pozostałości osadnictwa z od X do XIII w.

Etymologia nazwy Rzepotowice wywodzi się od imienia: Rzepot(a), Rzep-ota. Staropolskie rzeptać, reptać znaczy „szemrać”. Nazwa wsi wymieniana jest w źródłach od początku XIII w.: Repotovichi, Repotouici, Repotoujci, parvum Mertinaw Wenig Mertinaw, Klein Mertenaw, Stepehoff, Rzepcyctaw, Klein Mertinau, Martinsdorf, Klein Märtinau: od 1845 do 1945; Rzepotowice – po 1945.r.

Prawdopodobnie w początkach swego istnienia, wieś należała do dóbr biskupich. Wobec tego książę wrocławski, Henryka I musiał ją pozyskać od biskupa, ponieważ fundując klasztor w Trzebnicy, nadał Rzepotowice w 1203 r. konwentowi cysterek, pierwszemu w Polsce zakonowi żeńskiemu. Za rządów Gertrudy, ksieni opactwa cysterskiego, wieś została po 1266 r. przeniesiona na prawo niemieckie i utworzono w niej sołectwo. W 1372 r. klasztor przejął też sądownictwo wyższe nad wioską. Według Urbarza z 1410 r. wieś dawała cysterkom czynsze oraz 9 wiader słodu do wyrobu piwa i dziesięcinę z pola.

W średniowieczu, na terenie starszej części Rzepotowic znajdowały się także włości rycerskie należące do właścicieli Przecławic. Drugie dobra z folwarkiem zostały, utworzone przez klasztor, który użytkował je jeszcze w 1718.

W późniejszym okresie na terenie wsi wymieniany był tylko dawny folwark klasztorny, który był własnością konwentu do ok. połowy XVIII w. W 1926 majątek ten zakupił Zarząd Powiatu, z myślą założenia na jego terenie hodowli bydła.

Układ przestrzenny tej niewielkiej wioski ulegał zmianom. Przed 1826 r. powstał nowy porządek dróg lokalnych z charakterystycznym trójkątnym placem na północ od folwarku. Ten układ zachował się do dziś. Na wschód od folwarku powstała kolonia domów dla folwarcznych robotników, a na zachód od niego rozwijała się wieś. Rzepotowice były wsią zagrodniczą, toteż zabudowania były skromne. W 1885 r. było 16 domów, w których żyło 116 mieszkańców. Gospodarowali oni na 177 ha. Z czasem malała ilość zagród i liczba ludności. W 1933 r. we wsi mieszkało 84 osób, a w 1939 - 73. Wieś posiadała wiatrak, młyn, prasę do wytłaczania oleju i cegielnię.

Dzieje mieszkańców tych wiosek przerwały przełomowe wydarzenia 1945 r. Śląsk wrócił w granice Polski. Ludność niemiecka musiała opuścić jego ziemie. Do tych wiosek przybyli polscy osadnicy.