Komorówko
Wieś położona 8 kilometrów na północ od Trzebnicy. Badania archeologiczne wskazują, że na terenie dzisiejszego Komorówka, pozostały ślady pobytu człowieka z zamierzchłych czasów. Mówią o tym znaleziska archeologiczne z epoki kamienia i z epoki brązu, cmentarzysko kultury przeworskiej i kultury łużyckiej oraz cmentarzysko szkieletowe wczesnego średniowiecza. Odkryto też średniowieczne grodzisko.
W dokumentach historycznych nazwa miejscowa łączona jest z nazwą sąsiadującej wsi, Komorowa i występuje od początku XIII w.: Camerarii, Komorowo, Comorovo, Gross und Klein Camerow –, Gross Kommorowa , Komorowa Gross oraz Wielkie Komorowo, po 1936 Waldkirch do 1945 r., potem Komorówko. Przyjmuje się taką samą etymologię nazwy wsi Komorówko, jak przy wsi Komorowo.
Wieś należała do opactwa cysterskiego w Trzebnicy od 1203 r. i stanowiła jego pierwotne uposażenie nadane przez jego fundatora, księcia Henryka Brodatego r. W 1266 r. ksieni klasztoru Gertruda założyła we wsi folwark, a wieś przeniosła na prawo niemieckie. Opatka klasztoru, Zofia Korycińska, ksieni klasztoru w latach 1727-1741, zbudowała w Komorówku pałac na wschód od wsi, letnią siedzibę z winnicą, która stanowił ośrodek wypoczynkowy dla sióstr cysterek w okresie wiosenno-jesiennym. Rezydencję nazwano od imienia ksieni, Sophienau (Zofiówka). Ten tzw. „Lustschloss” został wzniesiony w 1735 r. Nad wejściem umieszczono tablicę z napisem „Sopheinau, heisst dieser Bau”.
Barokowe założenie posesji Zofiówki składało się z siedziby cysterek z położonym w pobliżu budynkiem gospodarczym (obok budynków założono winnice), poprzedzonej od południa prostokątnym podjazdem i rozciągającego się w kierunku północnym ogrodu. Pałac – po sekularyzacji popadał stopniowo w ruinę i został opuszczony – już nie istnieje, a jego posesję porasta młody drzewostan.
Dobra z folwarkiem liczyły 506 ha. Po kasacie klasztoru nie znalazły nowego właściciela. Były dzierżawione. Dzierżawcy nie mieli tu swojej siedziby, ponieważ często się zmieniali.
Wieś złożona była z dwu części: właściwej wsi i dawnego folwarku klasztornego z pałacem cysterek, kaplicą i tartakiem. Obie części łączyła grobla obsadzona dębami. Wieś miała charakter ulicówki. Obecna część północna wsi została zabudowana po obu stronach zagrodami typu frankońskiego. Natomiast część południowa, rozwinięta po kasacji klasztoru, została zabudowana tylko z jednej strony drogi. W 1830 r. we wsi było33 domów mieszkalnych i 270 mieszkańców. Sto lat później, w 1931 r. w 44 domach żyło 229 mieszkańców. We wsi był wiatrak, winnice i tartak, który posiadał trak parowy.
W 1912 r. we wsi zbudowano kościół ewangelicki i założono niewielki cmentarz.
Przedwojenne dzieje mieszkańców wyżej wymienionych wiosek przerwały wydarzenia 1945 roku. Śląsk wrócił w granice Polski, natomiast ludność niemiecka musiała opuścić jego ziemie. Do powojennych, wyludnionych Szczytkowic, Komorowa i Komorówka, przybyli polscy osadnicy, głównie migranci z Polski centralnej i repatrianci z Kresów.