Głuchów Górny

O prehistorycznych dziejach tej wsi mówią nieliczne ślady osadnictwa z epoki paleolitu i neolitu oraz relikty osady średniowiecznej. Etymologia nazwy tej wsi nie jest dokładnie znana. Przyjmuje się, że pochodzi od przymiotnika „głuchy” określającego topograficzne właściwości terenu, lub od imienia założyciela osady – Głucha. Nazwa jej pojawiła się źródłach od XIII w. i została zapisana jako: Gluchowo, Gluchow, Gluchovo, Glauchow, Glauchaw, Glawche i Ober Glauche od 1753 do 1945 r., obecnie Głuchów Górny.

Głuchów był własnością książęca. W 1283 r., książę wrocławski Henryk IV Probus, przeniósł wieś z prawa polskiego na prawo niemieckie. Powstało wtedy sołectwo i założono folwark książęcy, który liczył 3 łany. W tym też roku książę nadał ten folwark i pozostałe dobra należące do Głuchowa dworzaninowi Wenceslausowi w zamian za jego wieś Bukowina. Włości te rządziły się prawem polskim. Z czasem podzielono je na dwie części, w których założono dwa folwarki. Przy dolnym folwarku wyodrębniła się druga wieś, którą od tego czasu nazywano Głuchów Mały lub Dolny, a pozostała, główna część wsi została nazwana Głuchowem Górnym. Początkowo dobra w Głuchowie – do wymarcia Piastów z linii oleśnickiej w 1492 r. – nadawane były jako lenno. Później przeszły w ręce prywatne, ale właściciele wsi – do połowy XVII w. – często się zmieniali.

Głuchów był również siedzibą parafii. Kościół istniał tu już w 1376 r. i należał do archiprezbitariatu trzebnickiego. W czasie reformacji świątynię przejęli ewangelicy i w 1568 r. erygowali przy niej parafię. W następnym roku drewniany kościół zastąpiono nowym. W 1706 r. świątynię rozbudowano.