Blizocin

Ślady osadnictwa sięgają tu okresu kultury łużyckiej (pochówki ciałopalne). Odkryto również stanowisko hutnicze, położone ok. 250 m na północny – wschód od wsi, na wydmach ciągnących się od Blizocina w kierunku wschodnim. Jest to zabytek archeologiczny i cenne źródło do badań historii rozwoju metalurgii oraz osadnictwa na Dolnym Śląsku.

Nazwa wsi Neuwalde jest pochodzenia niemieckiego i znaczy tyle co nowy las. Nazwę tej wsi wymienił Leonard David Hermann w swoim dziele „Maslographia” z 1711 r. Na określenie dóbr blizicińskich użył nazwy – „zu Neuwalde beim Gutshofe”. Stanisław Rospond przyjmuje, że pierwsza nazwa wsi brzmiała Blizocin i wywodzi się od imienia własnego: Blizan lub Blizbor.
W Blizocinie nie wykształcił się określony typ układu przestrzennego wsi. Zalążek osady stanowił folwark z założeniem parkowym i licznymi stawami gospodarczymi nawadnianymi lokalnym strumieniem. Towarzyszyły mu luźno rozrzucone zagrody chłopskie. W 1830 r. było ich 20, później ich ilość zmniejszyła się do 14 – w 1905 r. Liczba mieszkańców wsi na przestrzeni lat 1785-1931 oscylowała w granicach 70 osób. We wsi był młyn, cegielnia, gorzelnia, browar i gospoda.
Blizocińska majętność ziemska liczyła 217 ha, po okrojeniu jej przez Ericha Justa, wynosiła 195 ha. W latach 1902-1937 w majątku zatrudniano średnio około 50 pracowników rolnych. Centrum majątku stanowił pałac z założeniem parkowym i zabudowania gospodarcze folwarku. Siedziba właścicieli dóbr zachowana się do dzisiaj. Wzniesiono ją na początku XX w.